Մկրտչյան Արթուր Ասլանի [16.2.1959,

Մկրտչյան Արթուր Ասլանի [16.2.1959, գ. Ուխտաձոր (ԼՂՀ Հադրութի շրջան) – 14.4.1992, Ստեփանակերտ], պետական-քաղաքական գործիչ: ԼՂՀ ԳԽ առաջին նախագահը (8.1.1992-17.4.1992): Պատմական գիտությունների թեկնածու (1988): Ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետը (1984) և Մոսկվայի Միկլուխո-Մակլայի անվան ազգագրության ինստիտւտի ասպիրանտուրան (1986): 1981-83-ին աշխատել է Հայաստանի ազգագրության պետական թանգարանում, 1986-ից` Հադրութի հայրենագիտական պետական թանգարանի տնօրեն:
1991-92-ին` Հադրութի ինքնապաշտպանական ջոկատի շտաբի պետ: 1988-ից սկսած` կարևոր դեր է խաղացել կամավորական ջոկատների կազմավորման, ԼՂՀ պետականության և ՊԲ-ի ստեղծման գործում, մասնակցել է Տողի, Սարինշենի , Խոջալուի, Ղադաղլուի, Մալիբեկլուի և այլ բնակավայրերի ազատագրական մարտերին:



Սարգսյան Վազգեն Զավենի [5.3.1959, գ. Արարատ (այժմ` ՀՀ Արարատի մարզում) - 27.10.1999, Երևան], գրող, քաղաքական, պետական, ռազմական գործիչ, Ղարաբաղյան պատերազմի առաջնորդներից: ՀՀ բանակի հիմնադիրներից: Հայաստանի Ազգային հերոս, Արցախի հերոս: Հայաստանի գրողների միության անդամ (1985): ՙԵրկրապահ՚ կամավորականների միության հիմնադիր – նախագահ (1993): Ավարտել է Ֆիզիկական կուլտուրայի հայկական պետական ինստիտուտը (1979): 1980-83-ին աշխատել է Արարատի միջնակարգ դպրոցում, 1983-87-ին` Արարատի ցեմենտ-շիֆերի կոմբինատի կոմերիտական կազմակերպության քարտուղար, 1987-90-ին` ՙԳարուն՚ ամսագրի հրապարակախոսության բաժնի վարիչ: 1991-ին նշանակվել է ՀՀ պաշտպանության առաջին նախարար: 1992-93-ին` ՀՀ նախագահի պաշտպանության հարցերով խորհրդական և սահմանամերձ շրջաններում նախագահի ներկայացուցիչ, 1993-95-ին` ուժային կառույցների համակարգման հարցերով ՀՀ պետական նախարար, 1995-99-ին` վերստին ՀՀ պաշտպանության նախարար:
1999-ին ՀՀ խորհրդարանական ընտրություններում նշանակվել է ՀՀ վարչապետ:
Ս. ձևավորվել է որպես ռազմական և պետական գործիչ Ղարաբաղյան շարժման ընթացքում: 1989-ի վերջին և 1990-ի սկզբին Արարատի շրջանում կազմավորել է առաջին կամավորական ջոկատները և մասկանցել Երասխի ինքնապաշտպանությանը: 1990-94-ին անգնահատելի էր Ս-ի դերը ՀՀ սահմանամերձ շրջանների ու ԼՂՀ ինքապաշտպանական ու ազատագրական մարտերի կազմակերպման և ղեկավարման գործում: 1992-ի օգոստոսի 15-ին հեռուստակոչով զիվորագրելով երկրապահների առավել փորձառու մի խմբի` ԼՂՀ Մարտակերտի շրջանում կարողացել է դիմագրավել ու կասեցնել հակառակորդի առաջխաղացումը:
Մեծ ավանդ ունի ՀՀ բանակաշինության գործում:
Ս. հանդես է եկել ՀՀ և բարեկամ երկրների ԶՈՒ-ի հետ դաշնակցային ու գործընկերային հարաբերություններ, ՌԴ-ի հետ` ռազմական համագործակցություն հաստատելու դիրքերից:
Լույս է տեսել Ս-ի ՙՀացի փորձություն՚ (Ե., 1987) վիպակի, պատմվածքների, էսսեների ժողովածուն: Վիպակում արժևորել է անահատի դերը, նրա պատասխանատվությունը հայրենիքի ճակատագրի նկատմամբ: Հրապարակախոսական հոդվածներում կարևորել է պետական անկախության, պետականաշինության, երկրի պաշտպանունակության բարձրացման և հզորազման խնդիրները:
ՀԽՍՀ ԳԽ պատգամավոր և ԳԽ պաշտպանության և ներքին գործերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ (1990-92):
Զոհվել է ՀՀ ԱԺ դահլիճում հոկտեմբերի 27-ին կատարված ոճրագործության ժամանակ:
Պարգևատրվել է ՀՀ ՙՀայրենիք՚ և ԼՂՀ ՙՈսկե արծիվ՚ շքանշաններով:
Ս-ի անունով են կոչվել ՊՆ ռազմական ինստիտուտը, Երևանի հանրապետական մարզադաշտը, մարզամշակութային կենտրոններ, փողոցներ` Երևանում, ԼՂՀ-ում և այլուր:
2003-ից Արարատում գործում է ՙՍպարապետ Վազգեն Սարգսյան՚ տուն-թանգարանը:
Թաղված է Եռաբլուրում:

Ergebnisse (Russisch) 1:

Артур Мкртчян Аслан [16.2.1959, с. Ukhtadzor (Гадруте область) 14.4.1992, выборы], государственный и политический деятель первого президента Верховного Совета (8.1.1992-17.4.1992): Исторические науки (1988) окончил Ереванский государственный университет Кафедра истории (1984) и аспирантуру Московского института этнологии после Миклухо-Маклин (1986): 1981-83, он работал в Государственном музее этнографии Армении в 1986 году из Государственного музея Гадрутского страны.
Гадрут 1991-92 в самообороны эскадрильи штаб-квартире с 1988 года играет важную роль в формировании добровольческих отрядов, государства и формирования армии, части линии, Sarinshen Ходжалы, Ghadaghlui, Malibeklui и других населенных пунктов в освободительных боях: Вазген Саркисян З. [5.3.1959, с. Арарат (в настоящее время в Араратской области) - 27.10.1999, Ереван], писатель, политический, государственный, военный деятель, лидер нагорно-карабахской войны: Армия из основателей Национального Героя Армении, Союз Арцаха Герой писателей Армении (1985): Интер Волонтер учредителем и президентом (1993) окончил Государственный институт физической культуры (1979): 1980-83, он работал в Араратской средней школы, 1983-87, в цементно-шиферный завод комсомольской организации секретаря, 1987-90- в факультете журналистики в магазине на весну 1991 года был назначен первым заместителем министра 1992-93 обороны, на советника президента и президента приграничных регионов, 1993-95, о координации правоохранительных органов государства, Министр обороны снова в 1995-99 гг. В 1999 парламентские выборы, назначенные премьер-министра сказал. формируется в качестве военного и политического деятеля Карабахского движения во время конца 1989-х и начале 1990-х годов Араратская область образована первым добровольцем милиции и самообороны maskantsel Yerakh: 1990-94-S был неоценимую роль в приграничных регионах и inkapashtpanakan и освободительная организация и управление от 15 августа 1992 года, в телевизионном zivoragrelov наиболее опытная группа добровольцев Среди обвинений были в состоянии противостоять и остановить продвижение противника. Армия внесла большой вклад церкви. действовал в рядах вооруженных сил с союзных и дружественных стран и партнерских отношений, военного сотрудничества с Россией в создании позиций: опубликованы С. хлеба теста (E-1987) романа, рассказов, эссе, романы оценить anahati роль в его стране несет ответственность за судьбы статей о важности независимости, государственности и повышения вопросам обороны hzorazman страны Верховного Совета ССР и Верховный Совет обороны и внутренних дел (1990-92). Он умер в октябре в Национальном зале 27 на момент совершения преступления. Он был награжден орденом Отечества и Золотой орел. С. названного Военного института при Национальном стадионе, спортивных центров, улицы в Ереване, Нагорно-Карабахской Республики и других странах с 2003 года в Арарате Существует музей Вазгена Саркисяна. Похоронен в Ераблуре.